Pam Houston over (eindelijk) ware liefde vinden
Pam Houston over (eindelijk) ware liefde vinden
Anonim

Op 55-jarige leeftijd liet schrijver Pam Houston zich eindelijk vallen.

Afgelopen herfst ontmoette ik Mike, een levensgenieter van Forest Service, een lange en slanke natuurlijke atleet die, net als ik, het hoogland van Zuidwest-Colorado koos als de plek om zijn leven door te brengen, en die, net als ik, meer dan wat dan ook van lange wandelingen houdt afstanden en slapen op de grond. Op onze eerste date maakte hij ahi steaks en geroosterde pompoen voor me. Op onze tweede zaten we op een omgevallen boomstam achter zijn huis aan de oevers van de Rio Grande, en hij vroeg of ik dacht dat ik de hele weg kon liefhebben, echt kon geven en ontvangen, het ego kon laten vallen, de muren kon laten vallen en kon nemen. de sprong. Ik was 55 jaar oud en het was de eerste keer dat iemand me zo'n vraag stelde. Mijn antwoord was: God, ik hoop het.

Maar eigenlijk was ik nooit in de buurt gekomen. Ik had mijn excuses, een daarvan was dat mijn vader onder andere mijn dijbeen brak (mijn zelfvertrouwen, mijn vertrouwen), toen ik een klein meisje was. Ik had in de loop van mijn leven van sommige mannen gehouden, maar niet helemaal, noch zonder muren, en ik wist dat ik slecht was in ontvangen. Het was niet verwonderlijk dat ik goed werd in het vinden van mannen die weinig te geven hadden, totdat ik Mike tegenkwam. De eerste keer dat ik mijn hand op zijn been legde, voelde ik zijn energie als een boom de grond instromen. Toen ik mijn vriendin Becky over hem vertelde, zei ze: "Oh, Pam, hij klinkt geweldig, net zoals een berg geweldig is."

Mike belde toen hij zei dat hij zou komen, kwam op tijd, kocht glutenvrije crackers en Smokey Bear-oorbellen en bood aan om met me naar de diervoederwinkel te gaan voordat ik zelfs maar had gezegd dat ik moest worden aangevuld. Elke keer als ik probeerde een of andere moeite te doen om te zien of ik hem kon schudden (nee, daar ben ik niet trots op), zei hij dat ik het onkruid van ongeluk niet moest drenken, en toen dat me nog kwader maakte, hij zou zeggen: "Pam, ik heb geduld, ik ben gelukkig en ik ben aanwezig," en wie kan er meer vragen dan dat?

Een paar weken geleden waren Mike en ik aan het wandelen langs de top van een formatie genaamd Long Ridge, een ruggengraat van stollingsgesteente en gemengd naaldbos bezaaid met grasparken - uitstekend wintervoer voor onze inwonende elanden. Waar ik het meest van hou, is hem te zien kijken naar het landschap en hem te voelen kijken terwijl ik naar het landschap kijk, voelend dat onze liefde voor elkaar helemaal vermengd raakt in de manier waarop we van deze bergkam houden, die sparren, die kronkelige rivier beneden.

Tot voor kort noemde ik mijn relatie met de bergweideboerderij die mijn thuis is, het enige echt succesvolle liefdesverhaal van mijn leven. Het voelt wonderbaarlijk, zo niet geheel verrassend, dat het ene liefdesverhaal aanleiding gaf tot het andere. Als Mike vraagt hoe ik weet dat ik hem niet beu zal worden, zeg ik: "Ik kijk al een kwart eeuw naar Red Mountain uit mijn keukenraam en heb er nog nooit zo van gehouden als nu." Het heeft me een heel leven gekost om te begrijpen dat mijn beperking een oud verhaal is dat ik mezelf niet langer hoef te vertellen. Ik leer van een man te houden zoals ik van een berg houd, en dat vereist dat ik van mezelf moet leren houden zoals ik van een klif hou.

Pam Houston is de auteur van verschillende boeken, waaronder Cowboys Are My Weakness en Contents May Have Shifted.

Aanbevolen: