Wells Tower op zijn eerste kus
Wells Tower op zijn eerste kus
Anonim

Na 13 kwellende jaren wachten, gebeurde het eindelijk voor schrijver Wells Tower - en toen verdween het moment

Toen ik 13 was, wist ik zeker dat ik de enige Amerikaanse jongen was die zijn mond nog niet op de mond van iemand anders had gekregen. Ze deden het in de schoolbus en in het tienercentrum, echt zoenend. Het was zo serieus, zo misselijkmakend actueel: kinderen van mijn eigen leeftijd waren bezig met die volledige, knagende oraalheid die ik alleen in films had gezien en had opgeschreven om fotografie te bedriegen. Zoenen maakte me bang, maar ik wist dat niet hebben gekust een dodelijke sociale misvorming was waarvan het enige corrigerende serum tienerspeeksel was. Ik moest het voor elkaar krijgen.

In het kamp die zomer in Vermont probeerde ik mijn schandelijke waarheid te compenseren met nog meer schandelijke leugens. Ik vertelde dat ik ervaring had met naaldmedicatie. Ik beweerde dat ik gitaar speelde voor een bekende hardcore band. Het seksuele cv dat ik vervalste was dikker dan het telefoonboek van mijn geboorteplaats.

En toen, op de laatste middag van een kampeertocht door een rivierkloof, belandde ik in de oranje duisternis van een tent met Jen, een meisje dat veel te wijs en mooi was voor een engerd als ik. Mijn verkeringsstrategie was een letterlijke imitatie van Pepé Le Pew. Door onvoorstelbare magie werkte het.

Van de kus zelf heb ik geen herinnering, want wat ik vooral wilde doen was stoppen en de andere kinderen vragen die ook in de tent zaten te nekken: 'Hé, jongens, kunnen jullie naar ons kijken, alsjeblieft? Doen we het eigenlijk wel? Ziet het eruit als op tv?” Ik wilde ook dat Jen iets zou ondertekenen of op zijn minst mondeling zou bevestigen dat de kus had plaatsgevonden. En ik wilde dat Jen uitlegde hoe deze onmogelijkheid was gebeurd, niet begrijpend dat de schenking van make-outs door het lot voor altijd een occult fenomeen zou blijven dat buiten het vermogen van onderzoek ligt.

Een adviseur heeft de zaak snel afgebroken, vermoed ik tot ieders opluchting. Weer kinderen, we gingen zwemmen in de kloof, een decor dat de productieontwerper van het moment had aangekleed met de pasvormen van een coming-of-age-verhaal. De met water gladde wanden van de kloof waren een opgeschaald model van het beeldhouwwerk dat Ruth Gordon streelt in Harold en Maude: "Stroke, palm, caress, explore." Op voorzichtige voeten hakten we door glinsterende poelen onder een kabelloopbrug waarvan de wuivende schaduw een thema was van gevaarlijke oversteken. De rivier zelf was een standaard metafoor voor de ongrijpbare stroom en constantheid van de tijd. Het culmineerde in een baarmoederhalsformatie in het kanaal waarin je jezelf kon nestelen terwijl de rivier zich in je rug tot een bruisende hoop stoorde.

Maar de tijd en de rivier konden maar een seconde onder druk worden gezet voordat ze je stroomafwaarts schoten als een champagnekurk. Daar zweefde je, veinzend gelukzaligheid, buik naar de zon. Maar je voelde de rivier al breder worden, de stroming dwaalde af in minder coherente patronen. Het beschermende waterkussen werd dunner. Je moest je nu oudere lichaam verpletteren en verstijven om langs de scherpe rotsen, het volwassen puin van bierflessen en auto-onderdelen, en de verlaten lijnen en haken van ongelukkige vissers te glippen.

Veelvuldige externe bijdrage Wells Tower schreef in mei 2016 over Great Smoky Mountains National Park.

Aanbevolen: