Dit is wat er nodig is om de John Muir Trail te bewandelen
Dit is wat er nodig is om de John Muir Trail te bewandelen
Anonim

Een overzicht van de tactieken van backpackers op de 220-mijls hooglandroute biedt inzicht in wat werkt en wat niet

Een paar maanden geleden vatte ik de lessen samen uit een studie van bergwandelaars in de Oostenrijkse Alpen. In een notendop, mensen hebben de neiging om te vallen wanneer ze afdalen, zelfs bij mooi weer en goede omstandigheden op het parcours, en vooral als ze mannelijk zijn. Dat is handig om te weten (zelfs als sommige van die risicofactoren onveranderlijk zijn), maar het is vooral van toepassing op dagwandelaars. Trek een grote rugzak aan, ga een week of langer op pad en alles verandert.

Een nieuw artikel in het tijdschrift Wilderness & Environmental Medicine werpt een blik op dit andere uiteinde van het spectrum. De afgelopen jaren heeft John Ladd, een gepensioneerde advocaat uit San Francisco, jaarlijks een online-enquête gehouden onder mensen die de John Muir Trail wandelen, een beroemde route door de Sierra Nevadas die doorgaans ongeveer drie weken in beslag neemt (in de snelst bekende tijd). is twee dagen, 19 uur en 26 minuten, vorig jaar vastgesteld door François D'Haene).

In 2014 vulden 771 mensen de enquête in, die allemaal een reis van ten minste vijf dagen langs het parcours planden - een redelijk redelijke steekproef uit de in totaal ongeveer 3.500 afgegeven vergunningen dat jaar. Een groep onderzoekers onder leiding van Susanne Spano van de University of California San Francisco Fresno analyseerde de gegevens om patronen en inzichten te zoeken.

Enkele basisgegevens: 30 van de wandelaars moesten eerder van het parcours af dan gepland. Vier waren noodevacuaties nodig, drie per helikopter: één persoon met stressfracturen in beide voeten, één die ernstig gevallen was en één die een ernstige buikgriep had en geen vocht kon binnenhouden. Wat dat betreft was de incidentie van diarree slechts 17 procent, ver onder de schattingen voor de Appalachian Trail (68 procent in 1988; 56 procent in 1997). Dat komt waarschijnlijk omdat het water hoog in de Sierra Nevada een stuk schoner is dan langs de Appalachian Trail, maar het kan ook een gevolg zijn van het toegenomen gebruik van lichtgewicht waterfilters. (Ja, zoals Wes Siler eerder dit jaar betoogde, je moet echt je water filteren.)

Over het algemeen waren de meest gemelde gezondheidsproblemen blaren (57 procent), slaapproblemen (57 procent), pijn in de verpakkingsband (46 procent), knie-/enkelpijn (44 procent) en rug-/heuppijn (43 procent). Nog eens 37 procent meldde hoogteziekte. Gezien het feit dat het pad bijna volledig boven de 8000 voet ligt en eindigt op 14, 505 voet op de top van Mount Whitney, zijn hoogteproblemen niet verrassend en hebben ze waarschijnlijk ook bijgedragen aan de slaapproblemen. Dat is een hele goede reden om, zoals de meeste mensen, van noord naar zuid te wandelen, zodat je je geleidelijk aan aan de hoogte aanpast.

Het interessante deel is kijken welke factoren succes langs het pad voorspelden. Zo beoordeelde tweederde van de mensen die aangaven in de maand voorafgaand aan hun wandeling meer dan vier uur per week aan intensieve lichaamsbeweging te hebben gedaan, de route als "enigszins moeilijk" en "helemaal niet moeilijk". Daarentegen beoordeelde de helft van degenen die minder dan die hoeveelheid pre-trip oefening kregen, het als tussen "redelijk moeilijk" en "voelde als een dodenmars". Dus meer lichaamsbeweging had invloed op hoe zwaar de reis aanvoelde, maar, misschien verrassend, uit een afzonderlijke analyse bleek dat het risico op letsel of evacuatie niet voorspelde. In plaats daarvan was BMI een veel sterkere voorspeller van letsel of evacuatie. Een maand pre-trip workouts is met andere woorden niet genoeg.

Een andere belangrijke factor - en een die gemakkelijker kan worden aangepast - is hoeveel gewicht u op uw rug draagt. Zoals onze interactieve rugzakcalculator laat zien, heeft de lading die je draagt (als een fractie van je totale gewicht) een sterke invloed op hoeveel energie je verbrandt. Het heeft ook invloed op zaken als pijn bij de rugzakband, evenals op het evenwicht en het lopen dat kan bijdragen aan het risico op vallen. En ja hoor, het verhogen van het "basispakketgewicht" was significant gekoppeld aan minder afgelegde afstand per dag (het gemiddelde in het onderzoek was ongeveer 12 mijl), en aan een grotere kans op ziekte of letsel.

Deze gewichtsmaatstaf voor het basispakket is echter een beetje verwarrend voor mij. Het wordt gedefinieerd als het gewicht van je rugzak en uitrusting, exclusief voedsel of water. Het gemiddelde in de studie was 22,4 pond; een "traditionele" opstelling voor backpacken wordt gedefinieerd als een basisgewicht tussen 20 en 30 pond, terwijl minder lichtgewicht is en meer zwaar. Voor mij is het gewicht van voedsel en water echter over het algemeen de bepalende beperking in mijn reizen.

De laatste backpacktocht waarbij ik een echt betrouwbare schatting van mijn rugzakgewicht had, was langs de South Coast Track in Tasmanië, omdat ze je rugzak zorgvuldig hebben gewogen voordat ze je op de eenmotorige Cessna lieten die je naar het uiteinde van het pad brengt. Ik moest mijn waterflessen leegmaken en wat eten in mijn zakken stoppen om de limiet van 60 pond te halen voor onze 10-daagse reis. Maar ik heb geen idee wat mijn basisgewicht was, dus ik weet niet zeker hoe ik hier moet vergelijken. De John Muir Trail heeft een aantal mogelijke bevoorradingspunten langs de route, dus ik weet niet zeker of de typische wandelaar 30, of 50 of 70 pond droeg. Het zou interessant zijn om te weten.

Er is nog een ander detail dat ik graag zag. De gemiddelde leeftijd van degenen die de enquête hebben ingevuld, was 43, wat ik nu met genoegen kan uitroepen als de Prime Backpacking Age. (Ik word later dit jaar 43.) Beter nog, hoewel oudere wandelaars iets minder terrein per dag aflegden, hadden ze iets minder kans om ziek of gewond te raken. Jeugd is natuurlijk leuk, maar zuurverdiende wijsheid heeft ook zijn voordelen.

Aanbevolen: