Nee, fietsen is niet elitair
Nee, fietsen is niet elitair
Anonim

En bakfietsen ook niet. Het is tijd om dit dwaze idee voor eens en voor altijd los te laten.

Er is veel over fietsen dat de leek verbijstert, maar misschien is het aspect ervan dat ze het meest verwarrend vinden de prijs van een geweldige fiets:

'Wacht, wat heeft het gekost? Dat is bijna net zoveel als een auto!”

Ja het is waar. Een werkelijk prachtige nieuwe fiets kan evenveel of zelfs meer kosten dan een waardeloze oude auto. Natuurlijk hoeven fietsen niet duur te zijn om geweldig te zijn, en de vindingrijke fietser weet iets uit het niets uit de onderdelenbak bij de fietscoöperatie te halen. Maar voor de gemiddelde consument, of je het nu hebt over een ultramoderne racefiets of een uiterst functionele gebruiksfiets, je kijkt gemakkelijk naar een paar duizend.

Dus waarom is de auto de maatstaf voor fietsprijzen? Toegegeven, er is enige overlap tussen de twee omdat beide wielen hebben en kunnen worden gebruikt om naar plaatsen te gaan, maar verder hebben ze als machines heel weinig gemeen. Bovendien lijken we niet vast te zitten aan autoprijzen als het om andere vervoerswijzen gaat. Vluchten van luchtvaartmaatschappijen kunnen bijvoorbeeld ook behoorlijk duur zijn, maar ik heb nog nooit iemand ongelovig horen uitroepen: Je hebt betaald hoeveel om naar Sydney te vliegen? Je had een tweedehands Ford Focus kunnen kopen!”

Desalniettemin vinden we het niet alleen gek om Craigslist-autoprijzen te betalen voor een geweldige fiets, maar we beschouwen dit ook als het exclusieve domein van de bevoorrechte set. Als het gaat om de meest duurzame goederen, hebben we weinig moeite om te begrijpen dat u over het algemeen meer moet uitgeven om meer te krijgen, en dat als u iets veel en vaak gebruikt, u onvermijdelijk die hogere initiële investering zult afschrijven. Dit is de reden waarom als je vist, niemand je een goede boot zal misgunnen, en als je veel vermaakt, zal niemand je ervan beschuldigen dat je recht hebt omdat je op zoek bent naar solide tuinmeubilair en een kwaliteitsbarbecue. Maar geef een paar duizend uit aan een bakfiets die je kunt gebruiken om al dat vlees en bier uit de winkel te halen zonder te hoeven betalen voor benzine en verzekering en plotseling ben je een elitaire elitair - in tegenstelling tot de fatsoenlijke werkdagmensen die tien keer zoveel uitgeven voor een Honda Accord.

Inderdaad, dure gebruiksfietsen zijn vooral aanstootgevend voor de Amerikaanse gevoeligheid. Zelfs iemand die een hekel heeft aan fietsen, kan begrijpen dat hij een flitsende, dure racer wil hebben die is gebouwd voor snelheid. Een bakfiets is echter zo anders dan de opgeblazen pick-uptrucks en SUV's die we zijn gaan samenvoegen met bruikbaarheid dat het een snuisterij is voor de soft-handed set. Daarom komt betalen om er een te bezitten af als een teken dat je een genotzuchtig persoon bent die vrij is van echte zorgen.

Je hoort dit de hele tijd in het anti-fietsstrookdiscours: een kleine, vocale groep die zichzelf 'de gemeenschap'-rail noemt tegen de binnenvallende hordes fietsers die de buurt van hen zullen stelen. Over het algemeen schildert deze 'gemeenschap' de fietsers af als een vorm van verwende 'andere' die vrolijk door het leven slentert, zoals transplantaties, hipsters of rijke mensen, of vaak alle drie tegelijk. (De uitzondering hierop is wanneer de buurt al welvarend is, in welk geval ze de fietsers afschilderen als roekeloze sukkels die senioren zullen afranselen en de lokale bedrijven vernietigen.)

Een bakfiets is zo anders dan de opgeblazen pick-up trucks en SUV's die we zijn gaan samenvoegen met praktische zaken dat het eruit komt als een snuisterij voor de soft-handed set.

Dit gebeurt zelfs in de wereldhoofdstad van fietsen-als-transport, Nederland, althans volgens een recent artikel in The Atlantic. Vermoedelijk in Rotterdam is de bakfietsmoeder of bakfietsmoeder een gehate agent van gentrificatie en een voorbode van stedelijke verandering en welvaart die haar kroost wegjaagt van de ongewassen arbeidersklasse in haar designer bakfiets. Dan is er haar mannelijke tegenhanger, de 'bakfietspapa' of bakfietsvader; eigenlijk gewoon een sukkel die laffe, onmannelijke dingen doet, zoals parttime werken en de kinderen helpen opvoeden. Wat betreft de bakfietsen zelf, in het artikel wordt uitgelegd dat ze ooit werden geassocieerd met arme arbeiders, maar nu worden ze begeerd door rijke klootzakken die ze gebruiken om hun kinderen naar mamby-pamby-scholen te brengen en de stad te stelen van de verdienstelijke, een dooslading tegelijk.

Hé, ik snap het. Gas verbranden betekent dat je iets belangrijks doet, en het is gemakkelijk om mensen op de fiets af te doen als verwende snotaapjes die het leven niet serieus genoeg nemen. Ze verplaatsen zich efficiënt, niet gehinderd door het verkeer waarin goede hardwerkende mensen de integriteit hebben om weg te kwijnen. Hun wenkbrauwen zijn niet gefronst door de stress en kosten van autobezit en afhankelijkheid. Ze zijn over het algemeen gezonder en productiever op het werk. Het meest flagrante van alles, ze lijken … gelukkig. En niets wekt meer argwaan dan geluk.

Maar er is ook iets meer verraderlijks in al deze minachting van de bakfiets. Het is niet alleen minachting voor fietsen, of zelfs voor rijke mensen op de fiets. Uiteindelijk is het minachting voor alles dat geen ballen heeft, of in ieder geval het uiterlijk van ballen. Elke mannelijke fietser die aan de ontvangende kant van intimidatie is geweest, weet dat het altijd gaat om het betwisten van je mannelijkheid. En, paradoxaal genoeg, hebben vrouwen op de fiets te maken met intimidatie van mensen die denken dat wat ze doen te gevaarlijk is. Toegegeven, Nederland deelt niet ons idee dat de wegen het exclusieve domein zijn van de big-balled, maar de gevoelens die in dat Atlantische artikel worden geuit, komen minder over als anti-fiets dan als anti-moeder.

Bij gentrificatie hoort natuurlijk een hele bakfiets vol problemen, maar het zou zonde zijn om fietsen - vracht en anderszins - nevenschade te laten worden in het debat eromheen. In armere buurten doden automobilisten voetgangers tegen onevenredig hogere tarieven. Dergelijke buurten worden ook vaak slecht bediend door het openbaar vervoer, wat betekent dat bewoners onderworpen zijn aan de verpletterende economische last van auto-afhankelijkheid, met name roofzuchtige autoleningen. Ondertussen zijn fietsen relatief goedkoop, efficiënt en praktisch, de bijbehorende infrastructuur kalmeert het verkeer en vermindert het aantal gewonden en dodelijke slachtoffers, en de toename van het aandeel fietsen betekent dat je in toenemende mate niet langer onderworpen bent aan de initiële kosten om er een te bezitten. Wat een enorme verspilling is het dan om een gratis lunch te vinden die het dichtst in de buurt komt van het idee dat het iets is voor rijke elites, of dat fietsen op de een of andere manier betekent dat je een buurt opgeeft, als fietsen helpt een wijk versterken.

Uiteindelijk moeten we allemaal een paar laten groeien. (Van wielen.)

Aanbevolen: