Laura Van Gilder zal niet stoppen met winnen
Laura Van Gilder zal niet stoppen met winnen
Anonim

Ze is een van de meest succesvolle wielrenners in de Amerikaanse geschiedenis. En ze heeft het op haar manier gedaan.

Laura Van Gilder wist niet waar ze aan begon toen ze 30 jaar geleden haar eerste mountainbike kocht. Vers van de universiteit werkte ze in het restaurant van haar familie en wilde ze gewoon fit worden en misschien wat geld inzamelen voor een goed doel. Ze begon op de wegen rond haar geboorteplaats in Pennsylvania te rijden. Een paar maanden later schreef ze zich in voor een liefdadigheidsrit voor multiple sclerose-onderzoek om haar moeder te eren. Ze hield ervan. Ze probeerde een lokale mountainbikerace en was verslaafd.

Drie decennia later is Van Gilder nu de winnende Amerikaanse vrouw in het professionele wielrennen en domineert hij verschillende disciplines. "Ik heb eerst alles geprobeerd: weg, tijdritten, baan, mountainbiken", zegt Van Gilder. "Ik reed 75 races per seizoen en werkte de eerste jaren van mijn carrière fulltime in het restaurant." In 2000 won Van Gilder het Amerikaanse criteriumkampioenschap voor dames en halverwege haar veertigste was ze de best gerangschikte vrouw op het wereldkampioenschap cyclocross van de Union Cycliste Internationale (UCI). Alles bij elkaar heeft Van Gilder meer dan 350 overwinningen op haar naam staan.

Het grootste deel van haar tijd als wielrenner racete Van Gilder als een onafhankelijke, waarbij ze meerdere aanbiedingen om lid te worden van spraakmakende professionele teams afsloeg - en het salaris, de logistieke ondersteuning en de training die daarbij hoort. Van Gilder zegt dat het logischer was dat ze het peloton alleen aanpakte. Ze vond het prettig om volledige controle te hebben over haar trainings- en wedstrijdschema en denkt dat het haar heeft geholpen om een burn-out te voorkomen. "Ik kwam één seizoen bij een groot team en ik was zo ongelukkig", zegt ze. “Maar het deed me beseffen dat ik gewoon van fietsen hou. Punt uit. Ik wilde niet dat het als een baan zou voelen, en zo voelde racen voor een groot team ook aan.”

Maar in 2009 vond Van Gilder Mellow Mushroom Cycling, een in Atlanta gevestigd team waarvan ze zegt dat het haar nog steeds de autonomie geeft waar ze naar hunkert, terwijl het een zekere hoeveelheid logistieke ondersteuning biedt. Ze voelde zich aangetrokken tot de kameraadschap van de groep, die volgens haar meer als een grote familie voelt dan als een raceteam. Van Gilder ontdekte datzelfde jaar ook het veldrijden en werd meteen een krachtpatser in de nichediscipline. Ze verdeelt nu haar jaar tussen criteriumwedstrijden in de lente en zomer en veldritwedstrijden in de herfst en winter. In tegenstelling tot veel professionele wielrenners is er voor Van Gilder geen laagseizoen. Toch zegt ze dat de twee stijlen complementair zijn en elkaar voeden. Cyclocross vereist dat motorrijders rondjes racen op korte onverharde parcoursen vol modder, heuvels, singletracks en trappen, terwijl criteriums hen zien peddelen over wegvakken die voor het verkeer zijn afgesloten. "Ze zijn zowel kort als explosief", zegt Van Gilder. “Je racet een uur, heel hard, in beide disciplines. Meestal kom ik het lenteseizoen behoorlijk moe binnen, maar ik hou zo veel van beide, dat ik er niet één kan kiezen.

"Ik zie mezelf niet als een atleet van vijftig jaar oud", zegt ze. "Mentaal ben ik aan de startlijn hetzelfde als de 17-jarige naast wie ik race."

Ook Van Gilder pakt haar opleiding onorthodox aan: ze heeft geen coach en volgt niet eens een vast plan. Ze gaat niet naar de sportschool en ze rent of crosst niet. Ze rijdt gewoon op haar fiets. “Ik gebruik geen hartslagmeter of vermogensmeter, ik doe geen intervallen”, zegt Van Gilder. “Ik rijd ongeveer vijf keer per week en laat het terrein en de rijpartners de inspanning bepalen. En dan race ik elk weekend.”

Dat gebrek aan structuur is atypisch voor professionele wielrenners, die over het algemeen een strikt trainingsregime volgen. Maar Van Gilder zegt dat het haar helpt om het fietsen leuk te houden. Ze ontdekte dat als ze gelukkig is, ze wint. En na bijna drie decennia professioneel racen, werkt haar aanpak nog steeds. Op 55-jarige leeftijd domineert Van Gilder zowel cyclocross- als criteriumevenementen: ze won in 2017 en 2018 back-to-back nationale kampioenschappen veldrijden en vorig jaar de Masters Cyclo-Cross Wereldkampioenschappen in haar leeftijdsgroep. Ze is ook nog steeds competitief in een veld van profs die half zo oud zijn als haar - in mei behaalde ze de tweede plaats achter de 20-jarige Colleen Gulick, een voormalig nationaal kampioen baanwielrenners en eenmalig algemeen winnaar van de U. S. Criterium Series. "Ik zie mezelf niet als een atleet van vijftig jaar oud", zegt ze. "Mentaal ben ik aan de startlijn vrijwel hetzelfde als de 17-jarige naast wie ik race, en ik wil hetzelfde bereiken als die persoon."

Hoewel Van Gilder zich bewust is van haar grenzen - ze heeft meer rust aan haar training toegevoegd en kan zien dat ze niet zo snel herstelt als vroeger - is ze niet van plan het binnenkort te vertragen. Ze racet elk weekend en als alles goed gaat, kijkt ze ernaar uit om dit jaar weer deel te nemen aan de Masters Cyclo-Cross Wereldkampioenschappen. Volgend jaar zal waarschijnlijk meer van hetzelfde brengen. “In de winter, als het donker en koud is en ik alleen train, vraag ik me af of het tijd is om iets anders te zoeken”, zegt Van Gilder. “Maar dan rolt de loempia rond, en ik ben er weer dol op. Het is zo'n groot deel van mijn leven, ik weet niet hoe ik het zou moeten vervangen. Ik kan me geen dag voorstellen dat ik niet ergens op mijn fiets zit.”

Aanbevolen: