Waarom haten Amerikanen fietsen zo veel?
Waarom haten Amerikanen fietsen zo veel?
Anonim

Hoe laag zullen sommigen van ons gaan om onze buurten fietsvrij te houden? En wil iemand alsjeblieft niet aan de kinderen denken?

Aan het einde van de 19e eeuw fascineerde de fiets Amerika. De machine werd zo populair dat hij snel het landschapsfietsen transformeerde, letterlijk de weg vrijmaakte voor de wegen van vandaag, en het was een vraag naar een vlotte fietspassage die resulteerde in de toename van geasfalteerde wegen. De komst van de auto heeft dat misschien een tijdje verpest, maar vandaag zien we een vergelijkbare transformatie van het transportlandschap als steden fietsinfrastructuur en fietsdeelsystemen installeren. En aangezien bedrijven als Uber en Lift fietsaandelen in hun aanbod opnemen, zien we dat de fiets ook een ongekende rol speelt in de economie.

Toch zullen er ongetwijfeld groeipijnen zijn, en naarmate de volledige acceptatie van de fiets als transport een voldongen feit wordt, worden de kreten van de anti-fietsset alleen maar klaaglijker en wanhopiger. Hier in New York City was het doodsgerammel van het Automotive Industrial Complex zowel langdurig als krampachtig. We hebben oude blanke jongens in fedora's gehad die deden alsof ze wakker werden door fietsen te belasteren als speelgoed voor jonge blanke jongens. We hebben mensen gehad die fietspaden saboteerden met spijkers. We hebben mensen zien saboteren … andere fietspaden, maar deze keer met glas.

En laten we de rechtszaken niet vergeten. Oh, de rechtszaken.

Maar net als je denkt dat de motorhaters de bodem hebben bereikt, begeeft de vloer het en onthult een geheel nieuwe kloof van wanhoop, zoals Doug Gordon, een fietsadvocaat uit Brooklyn en de co-host van de podcast The War on Cars,” onlangs ervaren:

Nieuwsgierig inzicht in de geest van een NIMBY. Een vrouw benaderde me vandaag en zei dat buren in de buurt nog steeds niet van de fietsenstalling van onze openbare school houden … dus ze proberen het onbruikbaar te maken door oude fietsen daar te parkeren. De 4 fietsen die je hier ziet staan al maanden stil.

Dus is dit waar? Is er wel een georganiseerde poging in de buurt om wraak te nemen op een enkele fietsenstalling? Voor kinderen?

Voordat we verder gaan, is het vermeldenswaard dat dit Park Slope is, een liberaal bastion en/of bubbel die gewoonlijk in één adem genoemd wordt met plaatsen als Berkeley. Wanneer de buurt nationaal nieuws haalt, is dat meestal vanwege de gepassioneerde hummus-boycots. En als het gaat om hoe de bewoners van Park Slope met kinderen omgaan, denken mensen meestal aan extreem helikopteropvoeden, niet aan stealth-missies om hun fietsenstalling weg te nemen.

Natuurlijk zou een missie om een openbare schoolfietskraal te torpederen even komisch misleidend zijn als moreel failliet. Immers, zoals Gordon opmerkt, zal het vol houden van het fietsenrek de DOT alleen maar laten zien dat de buurt er meer van nodig heeft. Dit is net zoiets als proberen de delicatessenwinkel op de hoek te laten stoppen met de verkoop van sigaretten door zes dozen Marlboros per dag te kopen.

Het zou ook een gewaagde afwijking zijn van eerdere pogingen om de fietsinfrastructuur te ondermijnen. Traditioneel hebben argumenten tegen voorzieningen voor fietsen op zijn minst een dun laagje onoprechte pseudo-burgerlijkheid gehad. Als de stad bijvoorbeeld een paar parkeerplaatsen verwijdert om een fietspad aan te leggen, noemen tegenstanders meestal alle fatsoenlijke gewone mensen wiens leven op zijn kop zal worden gezet om die bevoorrechte fietsers te vertroetelen. (Volgens het NIMBY-wereldbeeld rijden eerlijke en hardwerkende mensen, rijden de slordige gentrificerende hordes op de fiets, en al die fietsbezorgers tellen niet mee of zijn het gewoon niet waard om te beschermen.) Maar Operatie Stampede the Corral zou een keerpunt betekenen in die de NIMBY's eindelijk afzien van al die pretenties ten gunste van een regelrechte "Fuck the kids, we want parking!" benadering van het haten van fietsen die bijna verfrissend is in zijn eerlijkheid.

Natuurlijk zou een missie om een openbare schoolfietskraal te torpederen even komisch misleidend zijn als moreel failliet.

Desalniettemin is het belangrijk op te merken dat het trottoir van een enkele persoon niet noodzakelijkerwijs een samenzwering is. Toen ik Gordon benaderde, suggereerde hij dat het mogelijk is dat de vrouw de acties politiseert van een buurman met veel fietsen die egoïstisch probeert ruimte vrij te maken in zijn kelder door ze op te bergen in de fietsenstalling. (Ik veronderstel dat dat minder slecht is, maar slechts een klein beetje.) Toch bevestigde Gordon dat een groep een vergadering van de gemeenschapsraad heeft bijgewoond om hun verzet tegen de fietsenstalling te uiten op basis van het feit dat de vier (4) rekken waaruit het bestaat nu hebben gemaakt het “onmogelijk” voor hen om een parkeerplaats te vinden. Hij zegt ook dat de vrouw hem ongeveer elk kwartaal aanhoudt om aan te dringen dat de buurt tegen de fietsenstalling is. Tijdens een van die gesprekken suggereerde ze dat de kraal alleen ten goede zou komen aan mensen "die niet eens in de buurt wonen", waarop hij antwoordde: "Mevrouw, hoe ver denkt u dat kleuters vandaan komen?"

Maar ongeacht of dit inderdaad een georganiseerde poging is om een stel schoolkinderen uit een fietsenrek te sluiten, of slechts een zelfbenoemde woordvoerder die beweert een anders losjes aangesloten groepje ontevreden automobilisten te vertegenwoordigen, wat misschien wel het meest absurde aan dit alles is, is hoe lang het de stad kostte om de fietsenstalling in de eerste plaats te installeren. Van aanvraag tot installatie duurde het proces een jaar, exclusief "een paar maanden werk" waarin "we foto's moesten maken van fietsen die aan wegwijzers en bomen waren vergrendeld om de vraag naar een fietsenstalling aan te tonen."

Ouders die kinderen naar school brengen, creëren een verkeersnachtmerrie; de stad zou er alles aan moeten doen om veilige fietsroutes naar scholen te creëren en kinderen een plek te geven om hun fiets en scooter te laten staan zodra ze daar aankomen, en ze zouden dit proactief moeten doen. Dit zou het leven voor iedereen gemakkelijker maken, zelfs voor de chagrijnige mensen in de buurt die zich vooral zorgen maken over hoe moeilijk het is om een parkeerplaats te vinden.

In plaats van fietsen op de kraal te dumpen, zouden ze het bedankbriefje moeten achterlaten.

Aanbevolen: